Yargıtay 6.Hukuk Dairesi, 2013/11938 esas sayılı ve 2014/3620 karar sayılı 25.03.2014 tarihli kararı
Mahalli mahkemesinden verilmiş bulunan yukarıda tarih ve numarası yazılı menfi tespit davasına dair karar, davacı tarafından süresi içinde temyiz edilmiş olmakla, dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği görüşülüp düşünüldü.
Dava, davacı kiracıtarafından davalı kiralayan aleyhine açılan menfi tespitistemine ilişkindir. Mahkemece, davacının davadan feragat etmesi nedeniyle davanın reddine karar verilmesi üzerine hüküm davacı vekili tarafından karar ve ilam harcına hasren temyiz edilmiştir.
Davacı şirket temsilcisi 25.4.2013 tarihli dilekçesi ile davadan feragat etmiştir. Davadan feragat davacının netice-i talebinden vazgeçmesidir. Feragat kat-i bir kararın tüm sonuçlarını doğurur.
Mahkemece davadan feragat nedeniyle davanın reddine, feragatin delillerin toplanmasına ilişkin ara kararın yerine getirilmesinden sonra yapıldığından Harçlar Yasası gereğince “…26.035,05 TL nispi harcın 2/3′ü olan 17.356,70 TL nispi harçtan peşin yatırılan 5.659,80 TL çıkartıldıktan sonra geriye kalan 1 1.696,90 TL nispi harcın davacıdan alınarak hazineye irat kaydedilmesine…”karar verilmiştir.
Ancak 492 sayılı Harçlar Kanununun 22. maddesi ve aynı Kanunda belirtilen 1 nolu harçlar tarifesi uyarınca davadan feragat nedeniyle davanın reddine karar verilmesi halinde alınması gereken maktu karar ve ilam harcına 2/3 oranında hükmedilmesi gerektiği ve aynı Kanunun 31. maddesinde ise peşin alınan karar ve ilam harcının işin hitamında ödenmesi gerekenden fazla olduğu anlaşıldığı takdirde fazla olan kısmın istek üzerine geri verileceği hükme bağlanmıştır.
Mahkemece,davanın feragat nedeniyle reddi halinde maktu harç alınması gerekirken yazılı şekilde nispi harç alınması doğru olmadığından hükmün karar ve ilam harcına hasren bozulması gerekmiştir.
SONUÇ;Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile hükmünkarar ve ilam harcına hasren BOZULMASINA, istek halinde peşin alınan temyiz harcının temyiz edene iadesine, 25.03.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.