– Mirasçılıktan Çıkarma (Yaşlı Annesini Döven Mirasçı) –
TMK.512
Mirasçılıktan çıkarma, mirasbırakan çıkarma sebebini belirtmişse geçerlidir.
Belirtilen sebebin varlığını ispat, çıkarmadan yararlanan mirasçı veya vasiyet alacaklısına aittir.
Yapılan soruşturma ve toplanan delillerden, davacının yetmişdört yaşındaki annesini dövdüğü ve hakaret ettiği, bu suçtan dolayı mahkum olduğu anlaşılmaktadır.
Tasarrufta gösterilen çıkarma sebebinin varlığı davalılarca ispat edilmiştir.
Bu durumda çıkarmaya ilişkin tasarrufun, sebebi hakkında açık bir yanılmaya dayanıldığı kabul edilemez. Davanın reddi gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması doğru bulunmamıştır.
DAVA ve KARAR:
Taraflar arasındaki davanın yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hükmün temyizen murafaa icrası suretiyle tetkiki istenilmekle, dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği görüşülüp düşünüldü:
YARGITAY 2. HUKUK DAİRESİ KARARI:
Mirasbırakan, 14.8.2000 tarihli vasiyetnamesiyle saklı pay sahibi mirasçısı olan oğlu İ. Bülent`i mirasçılıktan çıkarmış, çıkardığı mirasçının miras payı üzerinde tasarrufta bulunmuş, bu payın davalılara ait olacağını belirtmiştir.
Mirasçılıktan çıkarma, mirasbırakan ancak buna ilişkin tasarrufunda çıkarma sebebini belirtmiş ise geçerlidir. Belirtilen sebebin varlığını ispat, çıkarmadan yararlanan mirasçıya veya vasiyet alacaklısına düşer. Mirasbırakan bu tasarrufu çıkarma sebebi hakkında düştüğü açık bir yanılma yüzünden yapmışsa çıkarma geçersiz olur (TMK.m.512).
Tasarrufta çıkarma sebebi gösterilmiştir. Yapılan soruşturma ve toplanan delillerden, davacının 3.10.1999 tarihinde yetmişdört yaşındaki annesini dövdüğü ve hakaret ettiği, bu suçtan dolayı mahkum olduğu anlaşılmaktadır. Tasarrufta gösterilen çıkarma sebebinin varlığı davalılarca ispat edilmiştir. Bu durumda çıkarmaya ilişkin tasarrufun, sebebi hakkında açık bir yanılmaya dayandığı kabul edilemez. O halde davanın reddi gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması doğru bulunmamıştır.
SONUÇ: Temyiz edilen hükmün yukarıda gösterilen sebeple BOZULMASINA, oybirliği ile karar verildi.
Y.2.H.D. 18.2.2010 E.2010/553 – K.2010/2901
